Birgün Hazret-i Ömer, Peygamber efendimizin yanına gider. Görür ki, Efendimiz bir hasır üzerinde oturmakta iken teninde hasır iz yapmış. Hazret-i Ömer ağlamaya başlar. Yaratılmışların en şereflisi, en efdali olan efendimiz sorar:
- Niçin ağlarsın Yâ Ömer?
- Niçin ağlamayayım Yâ Resûlallah? Bizans ve İran imparatorları bunca nimetler içindeler ve kalın döşeklerde yatarlar. Onlar Allahın düşmanlarıdır. Sen Allahın sevgilisi iken mübârek tenin hasır iziyle yol yol olmuş. Altınıza bir döşek getireyim mi?
- Yâ Ömer! Onlar öyle bir kavimdirler ki; ahiretin hoşluğunu istemeyip, dünyanın rahatlığını isterler. Biz ise, dünya rahatlığını terk edip, ahiret rahatlığını tercih ederiz. Yâ Ömer! Bu dünya ahirete nisbetle şuna benzer ki; bir kimse denize serçe parmağını soksa, o serçe parmakta ne kadar su ve yaşlık mevcut olursa olsun, sıcak bir yaz gününde kısa bir zamanda o yaşlık buhar olup uçar gider. Dünyanın var olması serçe parmaktaki su gibidir. Bel bağlamaya gelmez. Bu dünyanın bunun gibi olan hayaline aldanan kimseye yazıklar olsun!
Cuma Haz. 08, 2007 3:49 pm